Een verschuivende zoektocht naar het thuisgevoel

Halleh Ghorashi, cultureel antropoloog, vertelt een gelaagd verhaal dat op meerdere manieren indruk maakt. Haar beschouwing is geschreven vanuit de wetenschap en haar directe leven met hartenpijn en vreugde. De existentiële noodzaak in haar essay is te voelen hoe zij haar leven heeft heroverd. Halleh vluchtte uit Iran, zij moest noodgedwongen haar land verlaten om politieke redenen. Zij was politiek actief en werd door het totalitaire regime gezocht. Eerder had ze vrienden verloren.
In Nederland ging ze culturele antropologie studeren en ze werkte later aan haar proefschrift over Iranese gemeenschappen. Langzamerhand krijgt ze een verfijndere taal tot haar beschikking: ze leert de rijkdom van reflecteren waar het ooit voor haar vooral politieke actie was. Geleidelijk aan verandert zij ook zelf. De Iranese gemeenschap in Los Angeles die ze tijdens de veldfase van een onderzoek bezoekt, gaat haar benauwen: naast de herkenning voelt ze ook de belastende sociale druk.
Ze ontdekt het relatieve geluk van een redelijk ongestoord privéleven en de kracht van reflexief denken.